فن دایک؛ از ظرفشویی برای 3 پوند در ساعت تا جایزه بهترین بازیکن لیگ برتر انگلیس - وبلاگ مجله پریها

به گزارش خبرنگاران، سال گذشته زمانی که باشگاه لیورپول برای خرید فیرجیل فن دایک مدافع میانی ساوتهمپتون 75 میلیون پوند هزینه و او را به گران ترین مدافع تاریخ فوتبال تبدیل کرد، ابروهای زیادی بالا رفت و صحبت های زیادی درباره عقلانی و منطقی نبودن اختصاص چنین هزینه ای برای خرید یک مدافع شکل گرفت. اما سال جاری او با فرماندهی خط دفاعی لیورپول به شیوه ای که کمتر کسی از عهده اش برآمده و تأثیرگذاری در روند تحسین برانگیز این تیم که جزو دو مدعی باقی مانده در کورس قهرمانی لیگ برتر انگلیس است، نشان داد ارزش چنین هزینه ای را داشته است. دریافت جایزه برترین بازیکن فصل جاری لیگ برتر از سوی اتحادیه فوتبالیست های حرفه ای (PFA) که برنده آن با آرای بازیکنان شاغل در لیگ برتر و دسته اول فوتبال انگلیس انتخاب می گردد هم مهر تأیید دیگری بود پای کارنامه درخشان این فصل بازیکن 27 ساله قرمزهای مرسی ساید.

برای بازیکنی که الان یکی از پرطرفدارترین مدافعان دنیاست، زندگی از ابتدا به همین اندازه شیرین نبوده است. فن دایک بازیکنی نیست که به انجام کارهای کثیف شهره باشد اما 10 سال پیش او مفهوم کثیفی را به خوبی درک می کرد، وقتی که به عنوان یک ظرف شور برای دریافت حقوقی تنها به اندازه 3 پوند در ساعت در یک رستوران در شهر بردای هلند کار می کرد.

فن دایک که آن موقع تنها 17 سال سن داشت، در طبقه دوم آشپزخانه اونکل ژان، یکی از غذاخوری های معروف شهر زادگاهش کار می کرد. او فرزند دورگه مادری سورینامی و پدری هلندی است، در آن سال ها عضو تیم ویلم دوم هلند بود و هر روز در شیفت میان مدرسه و تمریناتش مجبور بود با تمام توان رکاب بزند تا خودش را هرچه سریعتر به آشپزخانه اونکل ژان برساند.

حالا بعد از گذشت یک دهه از آن موقع، کسی که با اختلاف جایزه بهترین بازیکن فصل را از شبکه BBC گرفت، فرمانده ستاره های لیورپول در رقابت با منچسترسیتی برای کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر انگلیس است. هدف او خاتمه دادن به انتظار 29 ساله لیورپولی ها برای قهرمانی در لیگ برتر است اما اگر خیلی چیزها دست به دست هم نمی دادند ممکن بود او به جای رؤیا پردازی برای بالا سر بردن جام نقره ای، هنوز مشغول شستن ظروف بود.

ژاک لیپس، مالک رستورانی که فن دایک در آن کار می کرد، عادت داشت به کارگر جوانش بگوید که رؤیای تبدیل شدن به فوتبالیستی حرفه ای را از سر بیرون و به جای آن روی زدودن لکه ها از روی ظروف تمرکز کند. به همین دلیل زمانی که ژانویه سال گذشته زمانی که فن دایک از سنت مری به آنفیلد رفت و به گران ترین مدافع تاریخ فوتبال تبدیل شد، لیپس شوکه شد.

او به نشریه میرر گفت: من همواره به فیرجیل می گفتم، اینجا بمان. اینجا حداقل این شانس را داری که حقوقی بخور و نمیر داشته باشی. او اما تصمیمش را گرفته بود و من هم دست هایم را به نشانه تسلیم بالا بردم. فن دایک کارگر خوبی برای ما بود. او با قدرت ظرف ها را می شست و کارش را بی عیب و نقص انجام می داد. او همواره در شلوغ ترین شب های هفته خودش را می رساند تا کارها عقب نماند. با این حال به شدت هم فوتبال تمرین می کرد و تمام هدفش این بود که به فوتبالیستی حرفه ای تبدیل گردد و در نهایت به آموزشگاه تیم ویلم دوم رفت.

حقوقی که فن دایک بابت ظرفشویی می گرفت همانقدر کفاف می داد که خودش و دوستانش را به صرف یک وعده شام دعوت کند اما بعد از آنکه با تیم خرونیخن قرار داد بست، پول هایش را صرف یادگیری رانندگی کرد تا بتواند دوچرخه اش را کنار بگذارد. اکنون هر زمانی که نام فن دایک برده می گردد احساس تأسف و حسرت تمامی اعضا و طرفداران این تیم را دربرمی گیرد، از این بابت که چرا در سن 18 سالگی به بازیکنی این چنین بااستعداد اجازه داده شد به آسانی آنجا را به مقصد خرونیخن ترک کند. در آن موقع (سال 2009)، فونس گرونندیک، هافبک سابق منچسترسیتی که اکنون سرمربی تیم دن هاگ هلند است، راهنمایی تیم ویلم دوم را برعهده داشت.

گرونندیک 54 ساله به تلگراف گفت: فیرجیل در تیم زیر 19 ساله ها بود و زمانی که من سرمربی ویلم شدم او تازه 17 سالش شده بود و ما در منطقه سقوط جدول قرار داشتیم و خودتان هم می دانید که فوتبال چه ورزشی است. فیرجیل جزو بازیکنان تیم جوانان بود و من هرگز نتوانست او را در حال بازی کردن ببینم. در حقیقت من حتی نمی دانستم که او کیست. بعضی اوقات می شنیدم که بعضی می گفتند یکی دو بازیکن با استعداد در تیم زیر 19 ساله ها هستند اما به ذهن من نه به ذهن هیچ شخصی دیگری خطور نمی کرد که دو پسربچه را در حالی که تیمش رو به سقوط است، به ترکیب اضافه کند. با این حال تنها گرونندیک و کارفرمایانش در تیم ویلم دوم نبودند که نتوانستند استعداد فن دایک را کشف نمایند. باشگاه های طراز اول هلند مانند آژاکس، هلند و فاینورد هم به این نتیجه رسیده بودند که فن دایک به دردشان نمی خورد. به اعتقاد این تیم ها او درحرکات پا به توپش بیش از آنچه خوشایند آنها باشند عادی بود. حالا اما بعد از گذشت 10 سال، هیچ بازیکنی در لیگ برتر نبوده که بتواند در این فصل فن دایک را دریبل بزند.

چندی پیش نشریه سان در گزارشی فاش کرد، فن دایک زمانی که در خرونیخن بازی می کرد در معده اش دچار عفونتی شد که به خاطر آن 12 کیلوگرم وزن کم کرد و وضعیتش به جایی رسید که اطرافیانش نگران زنده ماندن یا نماندن او شدند.

روبرت ماسکانت، سرمربی وقت خرونیخن به سان گفت: مادر فیرجیل او را به بیمارستان برد. او احتمالاً در آن روز بیش از هر زمان دیگری در زندگی اش انتظار کشید. فن دایک بستری شد و وقتی که از آنجا مرخص شد بسیار نحیف شده بود. آن اتفاق نزدیک به یک نیم فصل او را عقب انداخت. ما اما برای او یک برنامه فردی تنظیم کردیم که به آسانی او را به اردوی پیش فصل رساند و زمانی که دوباره پا به توپ شد، ارزش و توانایی هایش را خیلی سریع نشان داد.

سال 2013 یعنی تنها 6 سال قبل شاید نقطع عطف سرنوشت دوران بازیگری فن دایک بود. جان پارک، رئیس کادر استعدادیابی و جذب بازیکن تیم سلتیک اسکاتلند برای زیر نظر دریافت عملکرد مایک فن درهورن، مدافع وقت تیم فوتبال اوترخت به استادیوم رفته بود اما این بازیکن حال حاضر سوانزی نبود که توجه اش را جلب کرد بلکه مدافع میانی تیم حریف بود که تحسین او را برانگیخت.

پارک به نشریه تلگراف گفت: فیرجیل خیلی با عتماد به نفس بازی می کرد. کاملاً می توانستید ببینید که او قبل از هر حرکت با خودش می گوید باشد، این را هم امتحان می کنم، اگر نشد حرکت بعدی. او دست از کوشش نمی کشید و حرکاتی انجام می دهد که بسیار سخت بودند. هیچ بحث و شکی درباره توانایی های او نبود. او مثل یک رولس رویس بود اما گاهی اوقات شما نگران هستید که به جای آن یک ماشین ابوقراضه تحویل بگیرید.

ریسک پارک برای خرید فن دایک اما برای او و سلتیک بیشتر خیلی فراتر بردن یک رولس رویس جواب داد و رشد سریع پسر هلندی در فوتبال بریتانیا آنها را از تصمیم مان پشیمان نکرد. فن دایک هنوز هم در حال پاک کردن است، اما نه دیگر ظرف بلکه خطر از محوطه جریمه تیمش.