سونامی کم تحرکی و خطرات آن، ریل گذاری امیدبخش در ورزش همگانی - وبلاگ مجله پریها

با ما همراه باشید و درباره وبلاگ هیچکس بیشتر بدانید.

در این یادداشت آمده است: چه زمانی خواهیم توانست آثار ملموس برنامه ها و فعالیت هایمان در حوزه ورزش همگانی را به عینه و ملموس در سطح جامعه مشاهده کنیم؟ در حالی که سونامی کم تحرکی جامعه را به آرامی در می نوردد؛ و در حالی که صدها رقیب برای ورزش منظم و صدها بهانه برای ورزش نکردن وجود دارد، این سوال همیشه وجود دارد که؛ آیا کوشش دست اندرکاران حوزه ورزش همگانی به جایی خواهد رسید؟ در حالی که مدال و سکویی برای ارزیابی غایت موفقیت دست اندرکاران حوزه همگانی وجود ندارد، چگونه می توان از اثربخش بودن فعالیت ها و در جهت بودن آنان اطمینان حاصل کرد؟

به نظر می رسد حرکت در جهت توسعه و پیشرفت، بالاخره باید بتواند ما را از نقطه ای به نقطه بهتر برساند و این موضوعی است که لازمه تحقق، اطمینان از وجود یک نگاه جامع و راهبردی در مدیریت ورزش همگانی کشور است.

ریل گذاری بهترین مثال برای تشریح این فرایند است؛ بازگشت به گذشته و آنالیز عملکرد مدیریتی مدیران ورزش کشور به مانند نگاه به منظره ای است پر از ریل های ناتمام؛ بعضی به شرق، بعضی به غرب، بعضی به جنوب و بعضی به شمال. قطارها و راهبرانی که فرصتی برای حرکت به جهتی که نمی دانند کجاست ندارند. یا ریل ناقص و ناتمام است؛ و یا جهت (هدف) نامشخص و مبهم است؛ و از همه مهمتر اینکه ریل گذاری درست و حسابی و مستحکمی انجام نشده است.

طرح جامع ورزش نمونه ای یک ریل گذاری نصف و نیمه بود که کارش را در حد ساخت یک ادبیات مشترک و همه گیر انجام داد. اما پس از تأثیر جزئی بر برنامه چهارم توسعه، به تدریج اثرش را از دست داد و فرایند توسعه ورزش دوباره در همان جهت مبهم خود نهاده شد.

خوشبختانه تصویب قانون وزارت ورزش و جوانان و به روز شدن آن پس از 49 سال؛ این امید را ایجاد کرد که ورزش کشور قرار است به لطف این زیرساخت های قانونی جدید، عصر جدید و متفاوتی را تجربه کند.

این ریل گذاری که شالوده آن نیازمند زیرساخت های قانونی است؛ برای پیشبرد و انتخاب جهت صحیح، نیازمند یک الگوی علمی است؛ الگویی که خوشبختانه امروز در حوزه ورزش همگانی و بویژه فدراسیون ورزش های همگانی مشاهده می گردد. الگویی که با رویکرد بازاریابی اجتماعی، به دنبال حل چالش کم تحرکی و طراحی مداخلات موثر در سه سطح مدیریتی کلان، میانی و خرد است.

گام سوم این فرایند؛ تبدیل الگو به یک ادبیات مشترک و همگانی در سطح مدیریتی است؛ به نظر می رسد حرکت جمعی برای تغییر در سیاست ها و رویه ها نیازمند یک عزم همگانی است و این عزم زمانی ایجاد می گردد که پذیرش نسبی در خصوص ضرورت تغییر، ادبیات مشترک و جهت جدید مطرح شده ایجاد گردد. خوشبختانه ادبیات مشترک ایران فعال در قالب چهار مولفه؛ جامعه فعال، مردم فعال، محیط فعال و سیستم فعال در حال گسترش است و حساس سازی و ترویج گفتمان هشدار کم تحرکی ملی، دو رویکرد محوری است که با جدیت در حال پیگیری است.

گام چهارم اما سخت ترین گام است؛ جدا شدن از اقدامات جزیره ای، یکپارچه سازی ظرفیت ها و به اشتراک گذاری منابع؛ که نیازمند حمایت طلبی، شبکه سازی و حرکت به سمت طراحی و اجرای اقدامات مشترک حوزه ورزش همگانی است. این امر نیازمند الگویی برای همکاری بلندمدت دستگاه هایی است که در این مرحله، همگی اضطرار و پیامدهای ناشی از کم تحرکی را درک نموده و آماده تغییر برنامه های راهبردی و عملیاتی شان بر اساس این رویکرد جدید هستند.

انتها بخش این فرایند؛ تغییر نظام بودجه ریزی و ایجاد پشتوانه اقتصادی پایدار برای حرکت قطارها در یک بازه چندساله است؛ اینچنین است که پس از مدتی می توان تغییرات را به طور ملموس احساس کرد.