تانک های مخوف آینده چه شکلی خواهند داشت؟ - وبلاگ پریها

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزیاتو، نبرد سوم (Somme) در جنگ دنیای اول به اسم یکی از خونین ترین نبردهای تاریخ بشر شناخته می گردد که طی آن بیش از یک میلیون نفر کشته یا زخمی شدند و این نبرد نام خود را به اسم مرگبارترین عملیات های جبهه غربی جنگ دنیای اول در تاریخ ثبت نمود. چیزی که در بحبوحه این نبرد نادیده گرفته می گردد این است که سومین فاز این عملیات تهاجمی 141 روزه با ورود تانک ها به میدان نبرد همراه بود. اگر چه تاثیر مستقیم نظامی تانک ها در 15 سپتامبر 1916 تقریباً قابل چشم پوشی است اما در چند سال کوتاه پس از آن، تانک ها از یک نوآوری پرزحمت و سنگین و در معرض خرابی همیشگی به یک پلتفرم کارآمد تبدیل شدند که در ادامه قرن بیستم یکه تاز میدان های نبرد بودند.

تا به امروز زره سنگین و زمخت این تانک ها تغییر زیادی نداشته اما چهره جنگ در یکصد سال اخیر و به طوز ویژه در دو دهه گذشته تغییرات زیادی را تجربه نموده است. پس تانک ها چطور توانسته اند خود را تا این حد به اسم یک بازیگر اصلی و همیشگی در میدان های نبرد حفظ کنند؟ واحدهای تحقیقات نظامی در سراسر دنیا برای پاسخگویی به این سوال کوشش می کنند.

مرتبط بودن با آینده

از همان ابتدا، یک چیز کاملاً روشن است و آن این که تمامی کارشناسان نظامی بر این باورند که تانک ها در سال 2116 هم برای قرن دوم خود همچنان در میدان های نبرد حضور خواهند داشت. جان پادی از کمپانی BAE Systems بریتانیا بر این باور است که حضور تانک ها در میدان نبرد به علت مرتبط بودن آن ها با ماهیت جنگ ها مربوط بوده است و به علت پیچیدگی میدان های نبرد امروزی و گستره بسیار وسیع تری از تهدیدات همچنان تانک ها در میدان نبرد حضور خواهند داشت.

وی در این باره چنین می گوید: من قطعاً در طی 100 سال آینده هم نقشی برای تانک ها و زره پوش ها قایلم، به همان اندازه ای که در 100 سال گذشته اهمیت داشته اند و شاید بیشتر. تانک ها مانند بوکسورهای سنگین وزن هستند، می توانند مشت های سنگینی وارد کنند، و در طرف دیگر می توانند ضربات سختی را هم تحمل کنند و این موضوع همچنان وارد است، اما نقش های بسیاری زیادی دیگری هم برای زره پوش ها وجود دارد.

تناقض با ماهیت قدیمی زره

ماهیت زره می تواند در آینده بسیار متفاوت باشد. تانک ها و زره پوش های مدرن از سیستم های حفاظتی بسیار پیشرفته و زیادی سود می برند اما با ساخت زره های نو، سلاح های نفوذ کننده در زره بهتری هم ساخته خواهد شد. اگر چه افزودن بر وزن زره باعث بهبود شرایط حفاظتی تانک خواهد شد اما این موضوع باعث کاهش سرعت و چابکی خواهد گشت و هزینه های توسعه و استقرار را هم اقزایش خواهد داد. بدین ترتیب دیگر این اصل که زره بیشتر به معنای حفاظت بیشتر است و در یکصد سال اخیر همیشه مد نظر بوده دیگر موضوعیت و اهمیت ندارد. امروزه روش های دفاعی و حمایتی قعالی در زره پوش ها به کار برده می گردد که می توانند تهدیداتی که به سمت ان می آیند را از بین برده یا دستکم شدت تخریب آن را کاهش دهند.

تکنولوژی های نوی هم وجود دارند که زره های قوی تر را با وزن بسیار کمتری نسبت به گذشته تلفیق نموده اند که احتیاج به زره های سنگین مرا مرتفع نموده و سرعت و چابکی تانک را هم بهبود بخشیده اند. تکنولوژی های پنهانکار و سیستم های موتوری مدرن که گرمای فراوریی به وسیله موتور را کاهش می دهند هم می توانند بدون احتیاج به افزایش اندازه فلز این تانک ها، ماندگاری آن ها را برای مدت بیشتری در میدان نبرد تضمین کنند. از این رو شناسایی تانک ها و زره پوش های آینده بسیار سخت تر بوده و هدف قرار دادن آن ها هم به همان اندازه مشکل خواهد بود.

ظهور ربات ها

البت برترین راه برای بهبود بقا این است که از همان اول چیزی یا کسی را در خطر قرار ندهیم و بسیاری از زره پوش های نظامی بدون سرنشین هم همین هدف را دنبال می کنند. از بسیاری از جوانب، این موضوع افزایش گرایش به سمت اتوماسیون بیشتر زره پوش ها توجیه می نماید که به فراوری پهپادها و یا برجک های چرخان بدون سرنشین یا زره پوش های با خاصیت کنترل از راه دور در چند دهه اخیر منتهی شده است. به نظر می رسد این رویه همچنان ادامه خواهد داشت و شاید روزی برسد که تنها ربات ها در میدان جنگ حضور داشته باشند که البته به این زودی ها چنین هدفی میسر نخواهد شد.

چادی در این باره می گوید: به نظر من آینده ای مانند ترمیناتور را شاهد نخواهیم بود که انسان ها را به طور کلی از صندلی تصمیم گیری دور کند. در مقابل ربات ها به اپراتورهای انسانی یاری خواهند کرد که درک بهتری از میدان نبرد داشته و همزمان هم آن ها را از تیررس خطراتی که به آن ها آسیب جدی وارد می نماید دور نگه خواهند داشت. بدین ترتیب ربات ها جزئی اجتناب ناپذیر از ارتش ها و عملیات های نظامی زمینی آینده خواهند بود و از این طریق هم تلفات نیروها را کاهش داده و هم با دقت در هدفگیری و حس کردن خطر، تلفات جانبی و غیرضروری مانند کشته شدن غیرنظامیان را به کمترین حد ممکن خواهند رساند. اما در این مورد هم تصمیم نهایی با انسان خواهد بود و چیزی به اسم سلاح های تمام اتوماتیک و کاملاً مستقل نخواهیم داشت.

توپ های لیزری و پرتوهای مرگبار

پس اگر هنوز ربات های قاتل فاصله زیادی با ما دارند، در خصوص سلاح های لیزری که نمونه آن ها را در فیلم های علمی تخیلی دیده ایم تکلیف چیست؟

پادی در این باره چنین می گوید: در این زمینه هم خیلی ها با موفقیت خود را نشان داده اند و سلاح های لیزری و فراوری کننده انرژی مخرب به وسیله بخش نظامی و صنعتی فراوری شده و این دو بخش در حال سرمایه گذاری بیشتر در این مقوله هستند. وی بر این باور است که بخش زیادی از گرایش به این حوزه در نتیجه ترس از تجهیزات نظامی هوایی بدون سرنشین بوده و گر چه بعید به نظر می رسد که سیستم های لیزری به زودی جای تجهیزات تهاجمی تانک ها را بگیرند اما دستکم در بخش دفاعی و حفاظتی تانک ها می توانند بسیار موثر باشند. بدون شک با توسعه تجهیزات نظامی الکتریکی مانند پرتوهای ویرانگر و توپ های لیزری، در آینده نزدیک تانک ها از قدرت بسیار بیشتری نسبت به گذشته برخوردار خواهند بود.

شکل تانک های آینده

شکل آشنای زنجیردار، تجهیزات نظامی پوشیده، موتور در قسمت عقب تانک ها از زمانی که کمپانی رنو در اواخر جنگ دنیای اول نخستین تانک را وارد میدان های نبرد کرد همچنان بدون تغییر مانده است اما بسیاری از نمونه های نو شباهت بیشتری به کاوشگر هایی دارند که در مریخ مورد استفاده قرار گرفته اند تا پلتفرم های نظامی که به زمین وابسته اند. به نظر می رسد که در دنیای آینده هیچ چیز مقدس انگاشته نمی گردد؛ تانک های 2117 به احتمال زیاد چرخدرا خواهند بود و نه زنجیردار و این چرخ ها هم احتمالاً در انتهای پاهای دراز و انعطاف پذیری مانند پای مورچه خواهند بود.

پیش بینی شکل زره پوش های آینده به اندازه پیش گویی در خصوص تهدیداتی که آن ها را تهدید خواهد نمود مشکل خواهد بود اما به نظر می رسد که روش ها و قوانین سنتی و مقدس کنونی باید کنار گذاشت شوند، دنیایی که در آن هر روزه اندازه بیشتری زره به تانک ها اضافه می شد به سرانجام رسیده است. بدین ترتیب تانک های آینده می توانند هیولاهایی بسیار متفاوت و البته بسیار ترسناک تر از پسرعموهای امروزی شان باشند.