رادیو محجوب تر و بی حاشیه تر است - وبلاگ مجله پریها

به گزارش خبرنگاران، با این گوینده پیشکسوت رادیو و تلویزیون گفت وگویی درباره شرایط امروز رادیو داشتیم که در ادامه می خوانید:

سال هاست که در رادیو مشغول به کار هستید. از پیچیدگی های کار در این رسانه قدیمی شرح می دهید؟

گاهی در شرایط معمول و عادی، روزگار می گذرانیم، طبیعتا کار را بهتر انجام می دهیم و چون این نوع کارها با علاقه مندی هم هست، کار کسی را خسته نمی نماید، ولی نابسامانی هایی که امروز می بینیم و مردم هم احساس می نمایند -از جمله همین ماجرای کرونا- باعث می گردد هر کاری نسبت به ایام معمول خودش پیچیده تر، سخت تر و پراشکال تر باشد. اما درمجموع، کار در رادیو برای من لذت بخش است. الان 50 سال است که با رادیو همکاری دارم. همواره هم با علاقه مندی کارم را دنبال کردم و کاری را هم که دوست نمی داشتم، قبول نمی کردم.

در این کار چه چیزی هست که این لذت را برای شما به همراه دارد؟

همان چیزی که در کار مطبوعات هست. همین که می بینی این ستونی که پر کردی، پاورقی که نوشتی، صفحه ای که تکمیلش کردی، برای خودت رضایت بخش است و لذت می بری. در کار رادیو و تلویزیون هم همین اتفاق می افتد. همه این مجموعه اتفاقات، باعث می گردد من کارم را با علاقه مندی و محبت آمیز انجام دهم. چون این کار اگر این گونه صورت نگیرد، خسته نماینده است. آدم باید کار را دوست داشته باشد و من رادیو را صمیمانه دوست دارم. چه چیزی بهتر از این که حرف بزنی و 3 میلیون نفر آدم گوش نمایند؟

شما در تلویزیون هم فعالیت می کنید، اما به نظر می رسد کفه فعالیت رادیویی شما سنگین تر است.

من اصلا خودم را رادیویی می دانم. با تلویزیون در حدی همکاری می کنم که روی دوستانم را زمین نزده باشم. اگر در یک لحظه یک برنامه تلویزیونی اجرا گردد و یک برنامه رادیویی، من حتما رادیویی را انتخاب می کنم.

شما در تلویزیون هم چهره شناخته شده ای هستید. چرا با وجود مسائل، خصوصا دستمزد کمتری که رادیو نسبت به تلویزیون پرداخت می نماید، رادیو را انتخاب می کنید؟

رادیو کمی محجوب تر، خصوصی تر و بی حاشیه تر است. مردم به وسیله صدا با رادیو ارتباط برقرار می نمایند و به حکم آدمیت، شاید از آنچه می شنوند، تصوراتی هم داشته باشند، مثلا چهره ای برای این صدا قائل شوند که معمولا خیلی بهتر از چهره خود آدم است! (با خنده) در مجموع من رادیو را دوست تر می دارم.

اگر بخواهید عظیم ترین مشکل رادیو را در شرایط کنونی بیان کنید و راه حلی برای آن ارائه کنید، چه نکته ای را مطرح می کنید؟

مدیران باید کار را داخل همین سازمان و با افراد همین سازمان سروسامان بدهند. از بدنه سازمان مشاور و همکارهای ستادی را انتخاب نمایند. سن خیلی از ما دیگر بالا رفته و بهتر است در پست های مشاوره ای کار کنیم و عوایدی داشته باشیم. وقتی مدیری عوض می گردد، این مدیر اولا اگر از خود سازمان و بدنه کار باشد، خیلی بهتر است. حتی اگر از بدنه سازمان نبود، از مشورت های درست برخوردار باشد که بتواند از این همه نیروی متخصص و کاردانی که مفت و مجانی در اختیار دارد، استفاده بهینه کند. ما با امکاناتی که در رادیو و تلویزیون داریم، اصطلاحا می توانیم بترکانیم.

امکانات خوبی در اختیار دارید؟

منظورم امکانات اقتصادی نیست. امکانات حرفه ای و رسانه ای است که بتوانیم حرفی را که می خواهیم بزنیم، با بهترین زبان و حرفه ای ترین صورتی که می توانیم بزنیم. این قدر با شعارهای آبکی و دم دستی و عبارات عهد باستان، رادیو را از شکل اصلی خودش درنیاوریم. رادیو هرچه صمیمی تر، همزبان تر و بی تکلف تر باشد، طبیعتا بیشتر می چسبد و بیشتر مخاطب را جذب می نماید.

اگر بخواهید پس از 50 سال تجربه حضور در رادیو، چند توصیه به برنامه سازان و مجریان جوان رادیو و حتی تلویزیون کنید، چه چیزی می گویید؟

خیلی خلاصه بگویم، باید مطالعه نمایند. باید کتاب بخوانند. ابزار ما آدم های رسانه، خصوصا ما گوینده ها و مجری ها، سواد و مطالعه است. ما باید هر لحظه آماده باشیم که به اجرای برنامه بپردازیم. همواره باید استند آپ باشیم. با این حضور ذهن و تمرکز، بتوانیم برنامه را که به ناگهان قرار شده فراوری کنیم، به انتها برسانیم.

به همین دلیل حتما گویندگان و مجریان به مطالعه بیشتری نسبت به سایر همکاران نیاز دارند. مجریان جوان باید به روز باشند. لابه لای متن های برنامه نخشکند و فیکس نشوند. روی همان برنامه ای که اجرا می نمایند، کار نمایند. با فرم های مختلفی اجرا نمایند و ببینند کدام یک بهتر است. باید روی خودشان کار نمایند. جوان ها هم که می خواهند بیایند، غیر از تحصیلات که حتما باید رشته های مرتبط باشد، حتما باید کتاب بخوانند. پیشاپیش آغاز نمایند به خواندن کتاب و مطالعه و حداقل یکی دو تا از روزنامه های ایران را بخوانند تا بدانند چه خبر است و چه حوادثی اتفاق می افتد.

منبع: ضمیمه رایگان روزنامه خبرنگاران، قاب کوچک

به قلم: مصطفی قاسمیان خبرنگار