ناپلئون موزه لوور را با آثار دزدیده شده پر کرد - وبلاگ پریها

ناپلئون بناپارت هنگامیکه با سپاهش از کشورهای اروپایی به سمت مشرق پیشتازی می کرد، فقط اهداف نظامی نداشت، بلکه در پی غارت آثار هنری هم بود. این فکر سبب شد تا پاریس نه تنها پایتختی فرهنگی برای فرانسه بلکه برای اروپا و خاورمیانه هم بحساب آید.

ناپلئون برای تحقق این هدف در راه حمله به کشورها آثار هنری و تابلوهای باارزش تاریخی را هم به سرقت می برد تا به موزه ای در پاریس منتقل کند؛ موزه ای که در نوع خودش بی نظیر بود. این موزه همان موزه معروف لوور است که ساختمانش را در سال 1190 پادشاه فیلپ آگوست بنا نهاد. او این کاخ را بنا نهاد تا در زمان غیبتش به سبب حضور در جنگ ها، دژی برای شهر باشد. بعدها این کاخ تبدیل به کاخی سلطنتی شد که تمام پادشاهان فرانسه تا زمان لویی چهاردهم در آن سکونت داشتند. لویی چهاردهم آن را به مدرسه و مرکزی هنری تبدیل کرد و مقر تازه حکومت را به ورسای تغییر داد.

با ظهور انقلاب فرانسه، مقامات فرانسوی اعلام کردند که کاخ لوور به موزه ای ملی تبدیل می گردد تا مکانی برای نمایش آثار تاریخی فرانسه باشد. بدین ترتیب در تاریخ 10 آگوست 1793 برای نخستین بار درهای لوور به اسم موزه به روی مردم باز شد. اوایل قرن 19، زمانیکه ناپلئون به قدرت رسید، موزه لوور تازه کار بود و حوادث زیادی در انتظارش بود.

ناپلئون می خواست موزه لوور نه تنها در اروپا بلکه در دنیا بی نظیر باشد. او می خواست لوور مجموعه ای از گنجینه های کشورهای مستعمره فرانسه را در خود جای داده و نماینگر شکوه فرانسه باشد.

زمانیکه لوور یک مدرسه هنری بود و آثار هنری فرانسه را در خود جای داده بود، تنها 500 اثر هنری را شامل میشد اما ناپلئون ده ها هزار تابلو، مجسمه و آثار هنری کشورهای دیگر را به آن اضافه نمود.

ناپلئون گرفتن آثار هنری که خودش از هر کشور انتخاب می کرد را جز توافقنامه صلح در نظر گرفته بود و در واقع این یکی از شروطش برای صلح بود. او 500 نسخه خطی تاریخی از واتیکان و 300 قطعه تاریخی را در معاهده تولنتینو در سال 1797 به دست آورد. یکی از استاتید دانشگاهی در رم در خصوص آثار مسروقه که پس از دوران ناپلئون به خانه بازگشتند می گوید که فاجعه غارت های هنری ناپلئون چیزی کمتر از فاجعه جنگ های او نیست.

طبق این گزارش، در سال 2018 مورخی به نمایندگی از امانوئل مکرون در پژوهشی بدنبال برآورد و جبران خسارت های آفریقای جنوبی در پی غارت های اجرا شده بوده است. این مورخ معتقد است غارتگران نه تنها گنجینه ها که عزت نفس ملت ها را هم به تاراج برده اند.